Paylaşacak çok şeyim var, ama şu an içimi döküp kelimeleri bir araya getirmek istemiyorum. Bir terapi uygulama karar verdim kendi kendime. En çok sevdiğim ressamlar, resimlerle burada olmak istedim. Eskiye dönüş terapisi yapmaya karar verdim yani.
Yoğunluk, kargaşa, yorgunluk, panik yaşadığım zamanlar, durmak isterdim. Durmak, boş, hiçbirşey düşünmeden, sadece bir noktaya bakıp, derin derin nefes almak, tutmamak, nefesimi duymak.
Caspar David'i bu resmiyle çok sevdim. 20-22 yaşındaydım. Bu resmin kopyasını yaptığımda. Mükemmel oldu. Aynı boyutta, aynı orantıda, aynı renklerde. Müthiş bir usta kopya çıkarmıştım meydana. Bu resmi senelerce oturduğumda rahatlıkla görebileceğim bir yere astım. Genellikle de işten eve geldiğimde, karşısında oturup dururdum. Baktığım nokta ilk önce saçları, pardesüsü, arka planda ki kayalıklar, ve gökyüzünde ki hafif pembe ve sarı bulutlardı.
Senelerce eve giderken, ( Melisa'dan öncesini hatırlıyorum ) soyunup, bir kahve, koltuklara gömülürüm, elimde bir kitapla ve kitabımdan da gözümü bu resme kaydırırdım.
Bir iki sene önceydi, resmi çok değer verdiğim, değer verdiğimi belki de sadece kendime kanıtladığım bir yakınıma hediye ettim. Sadece bir sözünü yıllarca unutmayarak. " En çok bu resmini beğendim, bir gün ev aldığımda bu resmi duvarımda görmek isterim." Tek, bir, net cümleydi ve hiç unutmamıştım.
Durmak huzurdur, ama zordur.
Diğer tablolarına da Google'dan göz atmanızı tavsiye ederim.
Yorumlar
Yorum Gönder