Fransız konsolosluğunda sınıfların olduğu holdeki sergiden...
Bizim Fransızca maceramız, ilkokul 2. sınıfta başladı. Melisa misafir olarak gittiği eski kreşinde İspanyolca dersine girmişti ve anne ben İspanyolca öğrenmek istiyorum dedi. Ama çocuk düzeyinde İspanyolca dil eğitimi veren bir kurum yok, ya da Almanca... Sadece İngilizce var. Fransızcayı sadece Fransız konsolosluğu veriyor. Ben bunu sevgili arkadaşım Sabriye sayesinde öğrenmiştim. Bu kurslar talep olmadığı için bir tür başlayamıyordu. Yani talep yoktu. Bu sınıflara kim katılıyor diye sorarsanız, Fransız kolejlerinde okuyan çocuklar, destek dersler için geliyorlar. Kursa katıldığımızda anladık ki , devlet okulunda okuyup da bu kursa gelen bizim yaş grubumuzda sadece Melisa idi, büyük gruplarda da Sabriye'nin oğlu Oğuzhan...
Fransız kültürün kütüphanesi
Melisa daha yeni okuma yazma öğrenmeye başladıktan bir sene sonra, kendisinin isteği ve bizim azmimizle kursa başladık. Tek kelime Türkçe bilen ya da bilmeyen Fransız öğretmenler eşliğinde dersler işleniyordu.
Melisa için burası çok keyifli bir mekandı. Fransız konsolosluğunun içi , bahçesi minik Fransa havasında, merdivenlerden inerken sizi karşılayan cafesinde Fransız müzikleri, lezzetli menüleri, kruvasanları, chese cakeleri, sınıfların avluya bakması, avludaki ağaçlar, alt kattaki kütüphanesi, her şeyiyle zaman içinde inanılmaz benimsedi burayı. 2.3.4. sınıfta , her ekim başladık ve Haziran'da bitirdik.
Başladığı sınıfta, devam edenlerde oldu, ayrılanlarda, geriye giden ileriye giden, öğretmen değişikliğine uyan uymayan, ama Melisa 3 sene boyunca istikrarlı bir şekilde hiç fire vermeden devam etti. Ekim 2012- Mart 2015 tarihleri arasında 240 saatlik A1 seviyesi kursu tamamladık.
Tabii ki bu bizim çabamızla oldu biraz. Ondaki bu isteği gördükçe, biz de geri adım atamadık. Ataşehir'de oturuyoruz ve her cumartesi, sabah yüzme antremanından sonra ( 4 yılda bu olayda kesintisiz devam etti ) yıkanıp, paklanıp, arabayı Kozyatağı metro parkına bırakıp, metro ile Kadıköy, Kadıköy'den Kabataş , Kabataş'tan finükilerle Taksim'e gittik. Dönüşte de aynı şekilde geri döndük. Bu seyahatler metro, vapur, finüküler kullanımı bizim çok hoşumuza gidiyordu. Melisa bir gün bile of demedi.
Hatta finükilerden Taksim meydanına çıkıp, " yine turistik yerdeyiz " cümlesini her haftasonu kullandı. Kar kış, gezi olayları demeden, tehlikeleri bile göze alarak, gittik. Çok sıkıntılı olan durumlarda konsolosluk bizi uyardı, sadece o günlerde gitmedik. Bu arada benim tek kelime Fransızca bilgim olmadığı için hiç destek olamadım, babamızın da...
Sınıfta bir kutlama anı
Gelelim Fransızca edinmesine, öğrenmesine... Videolarla, görsellerle, konuşma ile öğretmeye dayalı bir eğitim vardı. Kasetten dialogları dinlemek, yazılanları takip etmek, temel kavramları öğrenmek, şarkı dinleyerek, sonrasında söyleyerek. Telafuzu çok zor bir lisan. Herkes gırtlak yapısını uyduramıyor. Bütün öğrendiklerini gelip evde bize söylüyordu. Okulun verdiği fotokopilerdeki görselleri evde tek tek tekrarlıyordu. Telafuzu ve motivasyonu çok iyiydi. Kurlar arası öğretmen değişiklikleri olduğunda öğretmenle tanışma için sınıfı ziyaret ettiğimde, öğretmene Melisa'nın devlet okulunda okuduğunu , koleje destek olsun diye değil, keyif için geldiğini hep hatırlattım. Bunun sebebi, değerlendirmelerini bu çerçevede yapmasının daha iyi olacağını düşündüğüm içindi. Buna rağmen, hep derse katılan, ya da diğer öğrencilerle aynı seviyede olduğunu söylediğinde çok memnun oluyordum. Demek ki birşeyleri boşa yapmıyordum. Çünkü bu sureç içinde, ilk yıl ders bitene kadar cafede oturup bekledim, belki 2 kere Taksim'e çıkmışımdır gezmek için. Çok kalabalık olduğu için , orada sakince , müzik eşliğinde oturup kitap okumayı her zaman tercih ettim. 2. senenin yarısından sonra Nişantaşındaki atölye maceram başladı. Onu bırakır bırakmaz, dolmuşa binip atölyeye koşturup, sonrasında ders bitmeden Taksim'e gidip Melisa'yı alıp eve döndüm. Son senemizde babamızı da bu maceraya kattık.
Her haftasonu İstanbul'u doya doya soluduk.
Kadıköy-Taksim-deniz-vapur-simit-çay
Hep birlikte Taksim yolculuğu, metro-vapur-finükiler ve orada ayrılıp, ben atölyeye devam ediyordum. Baba kız olarak bu yolculuğa devam ettiler.
Nisan ayında 5. sınıfa gideceği okula karar verince , bu derslere artık ara verdik. Çünkü tercih ettiğimiz okulda burs aldı, ve 2. dili olarakta Fransızcayı tercih ettik.
Amacım zor dilden başlatmaktı. Sonrasında İtalyancayı İspanyolcayı daha kolay öğreneceğine inanıyoruz. Bu arada İlkokul 4. sınıfta İngilizceye başladığında, telaffuzunda, okumasında zorlanmadı değil ve hatta İngilizcenin Fransızcadan daha zor olduğunu söylüyordu.
Ayrıca tüm bunların yanında, ona erken yaşta kültürel bir kimlik kazandırmak istedim. Sanata olan yakınlığım sebebiyle çok defa birlikte sergi gezdik, evdeki sanatsal kitapları karıştırdık, birlikte resim yaptık, atölye çalışmalarımda yanımdaydı. Tuale akrilikle, yağlıboya ile resimler yaptı. Ressamların çizgisiyle , onları tanımayı öğrendi, bakarak kopyalar yaptı. Gezdiğimiz müzelerde ressamlar üzerine, onların hayatlarını da konuştuk tabii ki. Kız çocuğu olması sebebiyle aynı dilden konuşmak sohbet etmek, gelecekteki çizgisini belirlemede yön vermek hem rahat oldu, hem de keyif verdi.
Bakalım önümüzdeki günler bize neler gösterecek.
Yorumlar
Yorum Gönder